Onze Mening: "Uw paske, meneer?"

zat 6 Nov 2021

Zal ik even eerlijk zijn? En dan hoor ik ze al lachen: een journalist? Eerlijk? Maar eerlijk: soms weet ik het ook allemaal niet meer.

Pas op, dan heb ik het niet over de logica achter al die maatregelen. Want eerlijk gezegd, daarvoor heb ik meestal best begrip. Ik begrijp zelfs dat soms regels elkaar tegenspreken. Terwijl het net toch de bedoeling is om helder en rechtlijnig te zijn.

En ik begrijp ook dat mensen dan soms opstandig worden, hoewel sommige regels net zijn bedacht en ingevoerd om die mensen een beetje het gevoel van vrijheid terug te geven.

Neem nu het café. Waarom moet de cafébaas wel zijn mondmasker op? En waarom zijn klanten niet? Maar als de cafébaas op zijn werk – het café dus – zijn mondmasker niet zou moeten opzetten, waarom zou die tooghanger op zijn werk wel zijn mondkapje moeten opzetten? Probeer daar maar eens een rechte lijn in te trekken.

De ene logische redenering sluit de andere uit. En andersom. En zelfs dat begrijp ik dus nog wel. Alleen zou ik dus in de verste verte niet meer weten hoe je dat deftig moet uitleggen.

Zware woorden

En dus stellen steeds meer mensen zich vragen. Begrijpelijk. Want ok, het klinkt misschien wat als oorlogstaal. Of het lijkt wel een politiestaat: “Meneer, mag ik uw paske zien?” En dat aan de deur van het café.

De zware woorden worden bovengehaald. “Schending van de mensenrechten” is het. “Een aanval op de rechtsstaat”. Alsof het recht om op café te gaan in de grondwet is vastgelegd.

Maar zelfs mensen die helemaal gevaccineerd zijn, lijken er zich meer en meer over op te winden. Terwijl een paar drukken of swipes op de smartphone goed zijn voor een ticket naar dat pintje of die koffie. Is dat nu zo’n groot probleem?

Ga eender welk café binnen en iedereen zal er in de loop van de avond minstens 5 minuten op de gsm zitten te tokkelen. Maar een half minuutje moeite doen om dat “paske” of Corona Safe Ticket te laten zien? Ho maar!

Tja, dan weet ik het ook niet meer.

Toch is het net daar, in het café, waar je hoort wat er leeft onder de mensen. Sommigen zullen, misschien zelfs wat meewarig, het hoofd schudden en zeggen: je bedoelt wat er leeft in de onderbuik. Daar, en op de (niet altijd zo) sociale media.

En hebben de luidste roepers, met het meeste bier op aan de cafétoog, dan altijd gelijk? Moeten we zomaar al die scheldpartijen en verwensingen, meestal zonder al te veel argumenten, slikken op Facebook? Uiteraard niet! Maar ze geven, of je het nu wil of niet, wel goed de stemming weer.

Dat weet ik dan weer wel...

Het enige wat ik dus zeker weet is dat de geest een beetje uit de fles is. Om het maar even in de taal van het café te zeggen. We zijn het allemaal een beetje moe. En we vragen ons allemaal af wat voor nut het allemaal nog heeft.

En dan kunnen ze nog met zoveel cijfers van vaccinaties, besmettingen, ziekenhuisopnames of patiënten op intensieve zorgen goochelen. En alle mogelijke oorzakelijke verbanden. Het verveelt de mensen misschien alleen nog maar.

Aan de andere kant zie ik net ook heel wat mensen op straat rondlopen die voor zichzelf nog wat strenger zijn dan al die regeltjes. Die spontaan een mondkapje opzetten, ook op plaatsen waar het strikt genomen niet moet.

Misschien omdat het dus allemaal niet meer zo duidelijk is. Maar misschien ook gewoon uit voorzichtigheid.

Ook ik houd me nog altijd braafjes aan alle regeltjes. En dat is dan niet omdat ik schaapachtig alles zomaar slik, zonder erbij na te denken. Maar net omdat ik nadenk en vaststel dat soms – of beter gezegd meestal – niet alles in een paar simpele lijntjes te vatten is.

En vooral omdat ik dan het verhaal van Guy uit Noorderwijk hoor. Die zag de operatie aan zijn hersentumor in laatste instantie geannuleerd omdat er niet genoeg bedden waren. En dan weet ik zeker: we zijn er nog niet. Helaas. En heel eerlijk: dan neem ik alle regeltjes er maar bij. Voor elke Guy.

De hoofdredactie