Onze Mening: Pijnlijke prik

zat 3 Jul 2021

Het moet één van de plezantste 1 septembers in mijn schoolcarrière zijn geweest. Zoals elk jaar mochten we allemaal even vertellen wat we in die voorbije zomermaanden hadden beleefd.

Een beetje gek misschien dat ik nu, bij het begin van de vakantie, al even over het eind begin. Sorry, maar als journalist ben je nu eenmaal voor een stuk een professionele pretbederver.

In elk geval: het verhaal van die ene klasgenoot is me altijd bijgebleven. Ze waren die zomer met de bus op vakantie vertrokken. Naar Spanje. Maar ze waren aangekomen in Italië. Ik lag krom van het lachen.

Ok, als ik het zo neerschrijf, klinkt het misschien niet zo grappig. Lag het dan toch aan het sappige Limburgse dialect waarmee mijn lotgenoot het vertelde? Mogelijk. Maar ook nu begin ik nu nog altijd spontaan te lachen, elke keer als ik een touringcar van dat bedrijf zie voorbijrijden. En intussen zijn we toch al 30 jaar verder.

Als het niet zo pijnlijk was, ik zou het al even grappig vinden. Wat die vrouw in het vaccinatiecentrum in Tielen overkwam. Het verkeerde vaccin gekregen. Of, hoe ‘pijnlijke prik’ plots twee verschillende betekenissen kan krijgen.

Als je zelf niet betrokken bent, is je eerste reactie ongeloof. Hoe kan zoiets gebeuren? En daarna, al naargelang de slechtheid van je karakter: lachen of huilen.

Maar als je zelf al je eerste, of misschien zelfs tweede, prik bent gaan halen in een vaccinatiecentrum, dan hou je het toch niet voor mogelijk. Zoveel check-points. Zelfs Noord-Korea raak je makkelijker binnen. Niet dat we zo’n wereldreizigers zijn. Maar als zelfs Tom Waes daar mag filmen. Geloof me, dat lukt hem niet in elk vaccinatiecentrum.

Loterij

Hoe kan zoiets dan toch gebeuren? Dat is dus de vraag. Of misschien is de vraag wel net omgekeerd. Hoe zijn we erin geslaagd om niet nog meer van die vergissingen te maken?

Voor alle duidelijkheid: we willen zo’n fout niet goedpraten. Als onze gezondheid in het spel is, kan je niet voorzichtig genoeg. Met mensenlevens speel je niet. En dus kan je je niet permitteren dat er ergens iets misgaat. Of dat nu bij de aanmelding, de registratie, de check-in of bij de prik zelf is.

Maar elke stap in de controle, is ook net een stap waar er mogelijk wel iets mis kan gaan. En dat dus intussen al meer dan 4,5 miljoen keer. Want zoveel Vlamingen hebben al minstens 1 vaccin gekregen.

Ter vergelijking: de kans dat je de 6 cijfertjes van de lotto juist hebt, is iets meer dan 1 op 5 miljoen. Een beetje cynicus – maar zo’n slecht karakter hebben we gelukkig nog net niet - zou dan ook zeggen: probeer je geluk.

En dus zegt de woordengoochelaar in ons: begrip? Neen. Begrijpen? Ja!

Want het is en blijft hoe dan ook een huzarenstukje om alle volwassen Vlamingen voor 11 juli hun eerste inspuiting te geven.

We hebben er nog goed mee gelachen. Al was het een beetje groentjes. Want het kwam hier maar niet op gang. En we raakten op een gegeven moment zelfs niet aan de vaccins die hier bij ons in Klein-Brabant worden gemaakt. Kortom, we waren toch weer het kneusje van Europa.

Maar van dat kneusje zijn we intussen wel de koplopers geworden. En ook al is, ondanks al die inspanningen, elke foutje er één te veel. Het verdient wel respect hoe dit in enkele maanden is gerealiseerd. Want het is wel dankzij al prikken, dat de cijfers nu toch wel echt de goede kant op gaan.

(Niet) normaal

Dikwijls zijn we onszelf er maar amper van bewust. Maar na anderhalf jaar miserie is het rare toch net dat je sommige dingen al niet meer raar vindt. Of dat je dingen die je vroeger nooit voor mogelijk had gehouden, nu niet meer dan normaal vindt.

Neem nu dat mondkapje. Na alle kolder, geknoei en kritiek (hé doet dat niet een beetje denken aan die vaccinatiecampagne?) … tegenwoordig ga je toch niet meer de deur uit zonder. En soms betrap je jezelf erop dat je het hebt opstaan, hoewel het daar en op dat moment niet nodig is.

Sluitingsuur of rookverbod in cafés? In een niet zo ver verleden leidde het tot halve burgeropstanden en hele guerrilla-praktijken om het te omzeilen. Nu zijn we al blij dat we tot 1 uur braaf aan een tafeltje mogen blijven zitten.

Sociologen, antropologen, psychologen… ze mogen zich al in de handen wrijven. Na de virologen en vaccinologen is het rijk aan de andere -logen. Zij kunnen de komende jaren heelder boeken en naslagwerken volschrijven over ons gedrag. Had Pavlov geweten hoe gemakkelijk we te trainen zijn, hij had heel wat minder hondenkoekjes moeten kopen.

We zijn dus wel al een beetje gewoon geworden aan het nieuwe normaal. Toch hunkeren we met zijn allen natuurlijk wel nog altijd naar de volledige vrijheid. Dat bleek afgelopen week toen jongeren een prik konden komen halen.

Het leek bij momenten wel dat we een jaar terug in de tijd werden gekatapulteerd. Alleen waren het dit keer geen warenhuizen waar er lange wachtrijen stonden. En de pakken toiletpapier. Dat waren in dit geval vaccins.

Zo hard kijken we dus allemaal uit naar het einde van die ellende. Dan moet het hard gaan met vaccineren. En als je hard gaat, dan kan je al eens uit de bocht gaan.

De hoofdredactie