Onze Mening: Ga terug naar start

vrij 26 Mar 2021

Ik zal het maar eens toegeven: ik ben een lastige mens. Het is te zeggen. Doorgaans ben ik, denk ik toch, niet de meest onaangename mens om mee om te gaan. Sommigen zullen wellicht iets anders denken. Maar als journalist schop je soms al eens iemand tegen de schenen.

Maar in de dagelijkse omgang ben ik iemand met wie je meestal wel kan opschieten. Of, dat maak ik mezelf dan toch graag wijs. Behalve bij gezelschapsspelletjes. Daar hoef ik niet schijnheilig over te doen. Dan ben ik, en daar ben ik ook niet zo heel fier op, meestal niet te genieten. Niet zo gezellig, die gezelschapsspelletjes met mij.

Niet omdat ik zoveel win. Eerder het tegendeel. Ik durf nogal eens te verliezen. En ik kan dus echt niet tegen mijn verlies. Zelfs mijn kinderen heb ik nog nooit laten winnen. Niet omdat dat in één of ander opvoedkundig idee paste om de kinderen ook met verlies te leren omgaan. Neen, gewoon omdat de papa zelf veel te graag wint. Als het niet tegen mijn principes in was, ja zelfs journalisten hebben er, dan zou ik zelfs durven valsspelen.

Om maar te zeggen: als we nu een potje Monopoly zaten te spelen, dan zou ‘Ga terug naar start’ het laatste vakje zijn waarop ik wil terechtkomen. En dat is dan nog zachtjes uitgedrukt. Het meer waarschijnlijke scenario is dat het hele spelbord dan door de lucht zou vliegen.

En toch, net dat is wat ik deze week had verwacht. En ja, misschien zelfs een beetje gehoopt. Met zijn allen gewoon ‘terug naar start’. Naar de situatie zoals exact een jaar geleden.

Niet dat ik dat zo leuk vond die strenge lockdown. Niet dat ik het fijn vind om mijn vrienden niet te zien. Niet dat ik het fijn vind om in mijn kot te blijven. Niet dat ik de kleine zelfstandigen de vernieling in wens. Integendeel allemaal.
Maar ‘terug naar start’ had wel het voordeel van de duidelijkheid gehad.

Ieder voor zich en God voor ons allen

Wat we afgelopen week zagen, was eigenlijk nog absurder dan de fratsen met de geweldige PowerPoints een jaar geleden. Dat had tenminste nog een fantastisch koldergehalte. En als je goed keek en alle pijltjes, bolletjes, paragrafen, sub-paragrafen en onderdelen van die sub-paragrafen nog een beetje kon volgen, dan zat er zelfs iets van een plan achter.

En dat is wat je nu mist. Een plan. Nu doen we een beetje van dit en we doen een beetje van dat. En dat er dan niet echt een logica inzit, dat nemen we dan maar voor lief. En we hopen vooral dat de cijfers van besmettingen, ziekenhuisopnames en patiënten op intensieve zorgen wel vanzelf zullen dalen.

Het lijkt wel alsof ze daar aan die onderhandelingstafel dachten: als we genoeg verschillende maatregelen nemen, waarvan de mensen de samenhang niet snappen, en die eigenlijk niet te combineren zijn, dan roepen de mensen wel zelf de lockdown uit. Dan hoeven wij het niet te doen.

Ieder voor zich en God voor ons allen dus. Een beetje op die manier. De lockdown, het heilig huisje waar we niet aan mogen raken.

En dan beland je in situaties dat de kleuterscholen in Oud-Turnhout zelf beslissen om te sluiten. Terwijl we op de nationale tv toch hadden gezien dat de kleuterscholen openblijven. En dat de kleuterscholen in Beerse en Bonheiden laten weten dat ze toch open zullen zijn. Maar hoorden we ’s morgens op de radio niet dat zo goed als alle kleuterscholen dichtblijven?

Eén gebod

Een strenge lockdown dus. Niet populair. Maar wel duidelijk voor iedereen. En het zou meteen ook heel duidelijk maken dat het echt wel nodig is dat we de regels volgen. Want dat onze Kempense ziekenhuizen dus weer stilaan vol liggen, ook op intensieve zorgen.

Maar om de lasten toch maar een beetje eerlijk te verdelen, want dat is toch de redenering, volgen er dan halfslachtige en dubbelzinnige maatregelen. Regels die amper te rijmen zijn met vorige versoepelingen. Versoepelingen die soms wel en soms niet worden teruggedraaid.

Wel, als we dan echt eerlijk zijn. Schaf dan alle regels af en hou nog 1 gebod over: “Gij zult met niemand contact hebben!” Maar pas die regel dan ook strikt toe.

Want eigenlijk weten we allemaal waarover het gaat. Onze contacten beperken. Maar door allerlei regeltjes in te voeren, kijkt iedereen ook alleen maar naar die regeltjes. Niemand lijkt nog aan de essentie te denken. Want hé, we volgen de regeltjes toch.

Hoewel ik daar zelfs aan begin te twijfelen. Want als de cafés en restaurants niet zouden dicht zijn, dan zou je bij momenten zelfs denken dat er geen regels meer zijn. En zelfs als de meest strenge in de leer de eerste steen zou mogen gooien, heb ik niet echt zo heel veel schrik.

En dus gaan alle winkels weer dicht. Of ja, niet helemaal. Je mag nog op afspraak binnen. Maar er is een wereld van verschil tussen de Nieuwstraat van Geel en de Brusselse Nieuwstraat. En de studenten van het Ladeuzeplein in Leuven of de Overpoort in Gent zijn niet die van Thomas More in Mechelen of Turnhout.

Dus 1 gebod. Maar wel controleren en erop toezien. Het is dat of de lockdown. Of een kaarsje branden in Scherpenheuvel. Maar anders blijven we aanmodderen met regeltjes die nu eens wat strenger dan weer wat soepeler mogen.

Intussen heeft meer dan 1 miljoen Belgen zijn eerste prik gehad. Is dat veel? Is dat weinig? Geen idee. Het enige wat telt, is dat ik niet kom op: “Ga terug naar start!” Dat is pas erg. Al de rest is bijzaak.

De hoofdredactie