Onze Mening: We zullen er eens invliegen

zat 4 Sep 2021

Het is weer zover. Elk jaar opnieuw is het toch weer even een aanpassing. Maar, er valt niet aan te ontkomen. En dus moet hij vanaf deze week weer wat harder werken. En vroeger beginnen. Neen, ik heb het niet over mezelf. Maar over onze wekker.

Want dat is natuurlijk 1 september. De jaarlijkse start van onze dagelijkse race tegen de klok. Op tijd opstaan, wassen, kleren aan, ontbijten, boekentas pakken … Zelfs als je geen ukkies of pubers hebt rondlopen in huis, ontsnap je er niet aan en moet het vanaf september allemaal wat sneller en wordt het allemaal wat hectischer.

Zeker dit jaar, nu niet alleen onze jeugd weer naar school mag, maar ook de poorten van de kantoren weer wagenwijd opengaan. En dus worden plots ook de files op de weg weer wat langer. Maar vol goede moed vliegen we er allemaal weer in.

Enfin, niet allemaal. Sommigen vliegen er, op hun beurt, weer uit. Ze gaan er als een echte Metejoor vandoor. En hij is niet de enige die op 1 september niet opnieuw is gestart in het onderwijs. Maar over afhakende leerkrachten, en dus het tekort eraan, is de voorbije dagen en weken al genoeg inkt gevloeid.

Al blijft het dan wel een beetje gek natuurlijk dat minister van Onderwijs Ben Weyts het zijn “fijnste eerste september” noemde. Ik ken weinig bedrijfsleiders die zo blij zijn wanneer ze vaststellen dat ze hun vacatures niet ingevuld krijgen. Maar goed, dat is dan weer een andere discussie.
En we willen de minister zijn mooie eerste schooldag ook niet vergallen met zure oprispingen. Daar had hij al collega’s uit de politiek voor, die de TikTok-taal van onze schoolgaande jeugd al helemaal beheersen.

Onmiddellijk een 10 op 10 voor social media-geletterdheid. Maar of hij er op zijn rapport ook zoveel punten voor krijgt voor orde, vlijt en welvoeglijkheid, is dan weer een andere vraag.

Invliegen 2.0

En zo zijn we er dus allemaal, en niet alleen onze schoolgaande jeugd, gretig ingevlogen deze week. Maar met dat invliegen moet je wel een beetje voorzichtig zijn. En het vooral niet te letterlijk nemen. Want je kan erin vliegen en er stevig in vliegen.

Dat gebeurde bijna 10 jaar geleden. Ergens tussen de Kempen en Antwerpen. Daar hangt een brug over de inrit van de parking, waar toen een vrachtwagen dus stevig in vloog.

Alle Kempenaars die al eens richting de Koekenstad rijden waren de afgelopen jaren getuige van de gevolgen. Hoewel, echt getuige waren we niet meer. Veeleer argeloze passanten die hoogstens hun schouders ophaalden. Al vonden we dat zelfs niet meer de moeite, omdat we de grote hap uit de brug intussen al zo gewoon waren.

Zo vertrouwd waren we intussen al met het beeld, dat we het op den duur al normaal begonnen te vinden. Maar is het normaal dat we dat zo gewoon vinden?

En dus was het wachten tot de schade nog erger zou worden. En tot er nog eens wat brokken van de brug naar beneden vielen voor er werd ingegrepen. Dat moment was dus deze week. En dus moest de hele snelweg dicht zodat brandweermannen met hamer en beiteltje – ok, het was wel een iets groter model dan de doorsnee Gamma-beitel – de ergste schade konden herstellen.

Hoewel herstellen. Zorgen dat er niet nog meer brokstukken naar beneden vallen. Om grotere ongelukken, en wie weet zelfs slachtoffers, te voorkomen.

Uitvliegen

Op zo’n moment kan je de zure oprispingen van een politievakbond wel begrijpen wanneer die vragen heeft bij de helikoptervlucht van een politiechef die letterlijk uitvliegt en op pensioen gaat. Niet dat ze het de korpschef niet gunden. Maar anders is er nergens geld voor, zo klonk het bitter.

Je kan ze natuurlijk geen ongelijk geven. Dat het geld voor bruggen en de politie van totaal verschillende diensten, budgetten en zelfs verschillende overheden komt, is amper een argument. En al helemaal niet voor de belastingbetaler. Voor hem of haar is het simpelweg zijn of haar geld.

Geld dat goed besteed moet worden. Geen blanco cheque. Maar geld waarvoor je iets terugkrijgt. De overheid als handelaar, de belastingbetaler als klant. En klant is koning. Ja, ook die betaalt belastingen.

En toch … Voor een wereld waarin elk klein pleziertje onder het vergrootglas gaat, pas ik. Dat heeft meer weg van jaloezie.

Uiteraard pik ik het niet als er betonbrokken op mijn auto vallen. En liever ook geen putten in de weg om andere schade aan mij wagen te vermijden. En het zou zelfs fijn zijn als we later tegen onze klein-, of neen niet te ambitieus, achterkleinkinderen kunnen zeggen dat je vroeger je ogen kon sluiten en voelde wanneer je de grens overreed.

Maar intussen gun ik wel een man die jaar en dag paraat stond voor een (verkeers)veilige stad een afscheid in stijl. En ja, zelfs een minister gun ik dan zijn mooiste 1 september. Als hij dan op de 2de wel werk maakt van alle uitdagingen waarmee onze leerkrachten geconfronteerd worden.

Dus ja, laten we altijd kritisch blijven. Tegen zure oprispingen nemen we wel een pilletje.

De hoofdredactie