Onze Mening: De hand aan de ploeg, of net niet

zat 1 Apr 2023

Vorige week viel er een vragenlijst in mijn digitale brievenbus. Zo’n vragenlijst van studenten die werken aan hun thesis en daarvoor veldonderzoek moeten doen.

Veel veld komt daar natuurlijk niet bij zien. Een mailing uitsturen en klaar is Kees.

Maar omdat ondergetekende dat ook nog ooit zelf heeft gedaan – jawel, we hebben gestudeerd – en daarvoor toen zelfs nog letterlijk het veld in moest, met pen en papier in de hand, heeft hij zich voorgenomen om altijd aan dat soort vragenlijsten mee te werken.

Nu, die belofte is intussen al wel verbroken. Zo’n onbetrouwbaar karakter hebben we dan ook weer. Maar deze vragenlijst deden we dus wel open.

Misschien was het omdat het vrij sympathiek oogde. Want betrokken studenten wilden peilen naar mijn welzijn. Of ik de werkdruk nog wel aankan. Of ik niet te veel risico loop op een burn-out. Dat soort dingen.

De onderzoekers leken met andere woorden met me begaan. Natuurlijk weet ik ook dat het hen niet echt om mijn persoontje te doen is. En dat het gewoon een kwestie is van op een wetenschappelijke manier data te verwerven. En die dan allemaal al even wetenschappelijk te verwerken, maar toch.

Het leek dus sympathiek. En ergens was er ook nog die vage belofte die ik met de jongere – nog studerende – versie van mezelve had gemaakt.

Maar één van de vragen in die bewuste enquête die ik nu toch was beginnen invullen, ging over mijn jobzekerheid. Of ik schrik had om mijn job te verliezen. Al dan niet omdat robots, of tenminste AI, mijn werk zouden overpakken.

Ik moet toegeven: ik ben best bang aangelegd. Als ik ’s nachts een onbestemd geluid hoor, zit er in mijn gedachten al een inbrekersbende ons hele hebben en houden buiten te sjouwen. Als ik bijvoorbeeld nog maar een puistje zie, zou ik al naar de dermatoloog lopen, omdat ik vrees voor een kwaadaardige huidkanker.

Maar schrik om mijn baan te verliezen? Dat nu niet meteen.

Parels der Kempen

Niet dat ik mezelf onmisbaar vind. Het kerkhof ligt vol met onmisbare mensen, durven ze wel eens zeggen.

En nu we het over kerkhof hebben. Straks misschien toch eens naar de dokter met dat keelpijntje. Maar dit even terzijde.

Ik heb dus niet de pretentie dat het werk niet zonder mij kan. Maar om dan onmiddellijk voor mijn werk te vrezen. Dat is nog heel wat anders.

Want bleven de vacatures niet pieken, ondanks de crisis? Moeten niet net meer mensen aan het werk, in plaats van minder? Dus waarom zouden we moeten vrezen voor ons werk?

Maar nog voor ik op de knop ‘verzenden’ had kunnen klikken om de enquête, die zo vriendelijk peilde naar mijn welbevinden, terug naar die studenten te sturen, kwam daar het nieuws dat Signfiy in Turnhout nog maar eens de helft van zijn personeel ontslaat.

En een dag later werd het banenverlies bij Janssen Pharmaceutica weer wat concreter.

Signify, de vroegere lampenfabriek van Philips in Turnhout, en Janssen Pharmaceutica, het kind van dokter Paul in Beerse. Twee parels aan de kroon van de Kempense economie.

Er loopt geen enkele Kempenaar rond die niet iemand kent die bij één van deze twee bedrijven werkt. Of heeft gewerkt.

Wat we zelf doen...

Wat Signify betreft, is zo’n banenverlies intussen allang niet meer zo’n groot nieuws. Intussen zijn alle zinspelingen op licht al de revue gepasseerd in de krantenartikels.

Vanaf het moment dat bleek dat Turnhout geen rol zou spelen in de productie van LED lampen stond het in de sterren, lichtjaren van hier, geschreven dat het licht stilaan dooft bij Signify. En dat het een kwestie van tijd is voor de laatste het licht uitdoet in de fabriek in Turnhout.

Maar Janssen Pharmaceutica. Dat is toch een ander paar pillen.

Dat was toch één van die toonaangevende bedrijven. Met zelfs hier nog een R&D-afdeling. Onderzoek dus. Niet zomaar wat handenarbeid. Maar onze hersenen die het werk doen.

Met andere woorden dat soort werk waarvan we altijd zeggen dat het onze toekomst is, hier in de Kempen, en bij uitbreiding Vlaanderen. Als ze daar nu ook al beginnen te snoeien…

Alleen is Janssen Pharmaceutica natuurlijk al lang niet meer van dokter Paul. Net zoals we ook ooit onze gas en elektriciteit aan het buitenland hebben verkocht.

Niet dat we ons helemaal moeten terugplooien op onszelf. Ik denk niet dat het bijvoorbeeld zoveel beter is in een land dat dat wel doet. Een land als Noord-Korea bijvoorbeeld.

Al moet ik toegeven dat ik er nog nooit onder een palmboom heb liggen genieten van een cocktail. Geen idee zelfs of dat soort toerisme er kan.

Maar soms zit er misschien wat waarheid in de wijsheid van die goeie oude alom bekende Roger: wat we zelf doen, doen we beter.

De hand aan de ploeg dus. Hier. Nu. Wij.

Dat bedoel ik natuurlijk figuurlijk en niet al te letterlijk. Want we zullen het wel degelijk met onze kennis moeten doen.

Met onderzoek en ontwikkeling. Met innovatie en altijd maar nieuwe technieken.

Want wat die ploeg betreft, onze boeren zijn er ook niet al te gerust op als het over hun job (en hun leven) gaat.

De hoofdredactie