Onze Mening: Scheiden doet lijden

vrij 4 Feb 2022

Eerst ons moeder al eens geruststellen na zo’n titel: neen, geen zorgen. Ten huize Verlooy is alles nog koek en ei.

En als ik zo de start van het nieuwe jaar overschouw, dan moet dat nogal meevallen ook met dat scheiden. Voor alle duidelijkheid, dan heb ik het in dit geval zelfs helemaal niet over BV-land. Want als ik de gespecialiseerde pers mag geloven, is het op dat gebied zelfs heel rustig momenteel.

Maar ja, in de boekskes – ik geef toe, ik lees ze, en zelfs niet alleen bij de kapper, daar durf ik dan ook wel voor uitkomen – gaat op dit moment natuurlijk alle aandacht naar onze noorderburen. En daar hebben ze in de showbizz momenteel wel grotere problemen dan het zoveelste nieuwe lief van André Hazes jr.

In elk geval, ik was dus aan het zeggen dat het wel meevalt met dat scheiden. En vooral dan met dat scheiden doet lijden. Zo lijkt het toch. Want er is zo de eerste weken van het nieuwe jaar al wel wat uiteen gegaan.

En dan vooral in de politiek. Zo bedankten in Vosselaar en Meerhout de partij van de burgemeester hun coalitiepartner voor bewezen diensten. Om hen dan in te ruilen voor een nieuw lief.

En als we iets verder teruggaan in de tijd. Dan deden ze eind vorig jaar in Willebroek al eenzelfde truc.

Alleen is het natuurlijk niet echt een truc meer. Integendeel, het is midden vorig jaar zelfs makkelijker gemaakt. Gewoon een motie van wantrouwen indienen. Een constructieve motie heet het zelfs officieel. En klaar is kees.

Jawadde, een constructieve motie van wantrouwen. Het constructieve is dan dat je al onmiddellijk je nieuwe bruidje voorstelt. Of in dit geval, je nieuwe coalitiepartner.

Nog eens, moeder geen schrik hebben, er zijn totaal geen plannen in die richting. Maar zoveel denk ik er dan wel van te weten. Ga naar de juge met je toekomstige ex om de echtscheidingspapieren te tekenen en stel er meteen je toekomstige voor, kwestie van de dingen een beetje constructief aan te pakken. Ik voorspel je een vechtscheiding.

Niets zo destructief als zo’n constructieve constructie, me dunkt.

Niet voor gevoelige zielen

Nu weten we natuurlijk allemaal dat we de geplogenheden in de politiek niet mogen vergelijken met een harmonieus huwelijk. Politiek is niet meteen iets voor gevoelige zielen. En niet voor mensen met lange tenen.

Een olifantenvel komt in de catacomben van een parlement al eens beter van pas. Bovendien blijken olifanten een goed geheugen te hebben. Ook dat kan al eens handig zijn. Al wil ik nu geen politici op ideeën brengen voor een volgende nacht van de lange messen.

Want was dat nu niet net waar al die hervormingen om draaiden? Een zo goed als rechtstreekse burgemeestersverkiezing. Dus geen slinkse (of (s)rechtse) voorakkoorden meer. Meer democratie. Meer luisteren naar de burger.

Alleen durf je je daar nu toch vragen bij te stellen.

Gaan alle wonden zijn geheeld tegen de volgende stembusslag? Worden hier en nu niet de kiemen gezaaid voor toekomstige afspraken en veto’s? En vooral: wat denkt de burger hiervan?

Vraag is ook wat het allemaal die burger ten goede komt? Want laten we wel wezen. Dikwijls gaat het ook en vooral om de samenwerking binnen de ploeg. En minder over inhoudelijke beslissingen.

Inhoudelijk zijn er op gemeentelijk vlak dikwijls geen duizend-en-een mogelijkheden. Ik daag u uit om bij de volgende lokale verkiezingen eens een politiek debat te gaan volgen. Van de boerinnenbond of van de jeugdraad. Het maakt al niet uit. Maar u zal versteld staan hoe dicht de standpunten en prioriteiten dikwijls bij elkaar liggen.

En als er dan toch ingrijpende beslissingen moeten worden genomen of belangrijke knopen moeten worden doorgehakt, waarom dan niet de gemeenteraad laten beslissen? Of sterker nog, geef de stem terug aan het volk: welja, een volksraadpleging!

Maar laten we eerlijk zijn: dikwijls is het ook gewoon een kwestie van centen vinden voor gebeurt waarvan iedereen vindt dat het moet gebeuren.

Nonkel pastoor

Nu, als de ideeën waar het met jouw dorp of stad naartoe moet dan toch zo dicht bij elkaar liggen, wat maakt het dan uit wie het voor het zeggen heeft? Of wat maakt het uit hoe ze binnen de muren van het gemeentehuis met elkaar omgaan? Misschien toch meer dan dat we denken.

Zelfs op het eerste zich kleine ingrepen en maatregelen kunnen in uw buurt of wijk best een wereld van verschil maken.

Maar vooral, laat de gemeentepolitiek nu net het niveau zijn waarin die burger nog het meeste vertrouwen heeft. Maar hoe zit het met dat vertrouwen als de ene na de andere bestuursploeg het voor bekeken houdt en zo tussendoor eens even van partner of partij wisselt?

En ok, het gaat voorlopig ook nog maar om drie gemeenten die van de mogelijkheid gebruikmaken. Maar al wel drie in minder dan een half jaar tijd.

Ter vergelijking. In de vorige legislatuur waren er in zes jaar tijd ‘maar’ twee gemeenten waar de onbestuurbaarheid werd uitgeroepen: Turnhout en Putte. De nieuwe regeling werd net in het leven geroepen om die ingewikkelde procedure van onbestuurbaarheid te omzeilen.

Ik wil nu niet de nonkel pastoor uithangen. Pas op, ik ben zoals wel meer mensen misdienaar geweest. Maar ik heb nooit goed begrepen met welke autoriteit priesters huwelijks- en relatieadvies gaven.

Maar je mag me gerust ouderwets noemen: ik vind dat we het zo snel niet moeten opgeven.

En dus vind ik zo’n omslachtige procedure helemaal niet zo slecht. En vraag ik me af of het wel een goeie zaak is dat we zo makkelijk dat lastige lief kunnen dumpen.

Want in de politiek zitten er wel meer mensen met een olifantengeheugen. En rekeningen blijven nooit openstaan. Dan zijn veertien dagen, de tijd die het stemmenkanon na de verkiezingen krijgt om een meerderheid op de been de brengen, al snel voorbij gevlogen.

Om dan nog te zwijgen van wat die burger ervan denkt. Want die mag aan het stemhokje de politiek de rekening presenteren. Ik zou daar dus niet te snel mee zijn, met die motie van wantrouwen. Hoe constructief ze dan ook mag zijn.

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.

De hoofdredactie